Վալենտինի օրը հնարավոր կլինի ոչ թե կարդալ, այլ լսել հայտնի անձնավորությունների անձնական նամակները. փետրվարի 14-ին Տրիգորնի արտադրամասում տեղի կունենա Sound Up Love ներկայացումը: Դերասանուհի Մարիա Սմոլնիկովայի և ռեժիսոր Եվգենի Սանգաջիևի, Նիկոլայ Պոպովի էլեկտրոնային սաունդսքեյփի և Դեյվիդ Լանգի մոնումենտալ ստեղծագործության ներքո կկարդան ամենանվիրական տողերը, որը մեկնաբանելու է Տրիստանի և Իզոլդայի պատմությունը:
Հիշեցրեք ձեր սիրո մասին
Օնորե դե Բալզակի և ռուս կոմսուհի Էվելինա Գանսկայայի էպիստոլյար սիրավեպը տևեց մոտ 17 տարի։ Կոմսուհին առաջինը գրեց՝ թաքնվելով «Օտարերկրացի» անվան տակ, ինչը մեծապես հետաքրքրեց գրողին։ Ժամանակ առ ժամանակ նրանք հանդիպել են, բայց միշտ Գանսկայի ամուսնու ներկայությամբ։ Ուստի ամբողջ չասված կիրքն իր վրա վերցրեց թուղթը։
Խոսքի վարպետ Բալզակն իր նամակներում սիրո մասին լոկ մի քանի գունագեղ արտահայտություններով չէր բավարարվում։ Ի վերջո, էլ ինչի՞ համար են սիրային նամակները, եթե ոչ ճնշող զգացմունքների ամբողջ գամման արտահայտելու: Փորձեք ընդհատել սեփական տառապանքի և էքստազի նկարագրությունները մի բուռ հաճոյախոսություններով:
«Որքան կցանկանայի օրն անցկացնել ձեր ոտքերի մոտ. գլուխս Ձեր ծնկներին դնելով, երազել գեղեցիկի մասին, երանության և հիացմունքի մեջ կիսել Ձեր մտքերը՝ Ձեզ հետ, և երբեմն ընդհանրապես չխոսել…»
Օ իմ սեր, Եվա, իմ օրերի ուրախություն, իմ լույս գիշերը, իմ հույս, հիացմունք, իմ սիրելի, թանկագին, ե՞րբ կտեսնեմ քեզ: Թե դա պատրանք է: Ես տեսե՞լ եմ Ձեզ, օ՜ աստվածներ: Ինչպես եմ սիրում քո առոգանությունը, նուրբ, քո բարի շուրթերը, այնքան զգայական, թույլ տվեք դա ասել Ձեզ, իմ սիրո հրեշտակ։
Ես օր ու գիշեր աշխատում եմ դեկտեմբերին երկու շաբաթով գալու և Ձեզ հետ լինելու համար: Մեկ համբույր, իմ հրեշտակ, մեկ դանդաղ համբույր և բարի գիշեր»։
Եղեք հետևողական
Էրիխ Մարիա Ռեմարկը և Մարլեն Դիտրիխը գրեթե պատահաբար հանդիպեցին վենետիկյան սրճարանում՝ 1937 թվականին։ Երկուսն էլ այդ ժամանակ արդեն գերաստղեր էին: Իրենց հայրենի Գերմանիայի համար ժամանակը սարսափելի էր, և շուտով կյանքը բաժանեց սիրահարներին, բայց հսկայական հեռավորությունը նրանք լցրեցին նամակներով։
Գործելով Ռեմարկի ոճին համապատասխան՝ հասցեատիրոջը հասկացրեք, որ Ձեր մտքերը գրեթե ամբողջությամբ զբաղեցնում են նրա պայծառ պատկերը։ Նա օր ու գիշեր կանգնած է ձեր հայացքի առջև։ Սա ստեղծում է ներկայության էֆեկտ, հատկապես կարևոր է, երբ դուք իսկապես հեռու եք միմյանցից: Գրողը դերասանուհու հանդեպ իր կարոտը պարպեց երկար նամակներով, որոնք նա Շվեյցարիայից ուղարկեց Ամերիկա:
«Ինչ օգուտ օգտագործել այն միջոցները, որոնց մենք սովոր ենք դիմել և խոսել տարիների, օրերի, ամիսների կամ շաբաթների մասին: Ինձ այնքան ժամանակ է պետք, որ մազերս գորշանան, իսկ աչքերս մթնում են, այլ ժամանակմիջոց ես չգիտեմ։ Միթե ես քեզ տեսել եմ անձրևով լցված անտառում, ամպրոպի ժամանակ, կայծակների սառը լույսի ներքո, սարերի հետևում գտնվող կայծակների կարմիր պոռթկումների մեջ, միթե ես գիտեմ, թե ինչպես է մարգագետինը արտացոլվում քո աչքերում, երբևէ տեսել եմ, թե ինչպես են մարտյան երեկոներին թարթում քո ատամներն ու շրթունքները, և միթե մենք միասին երբեք չենք կոտրել յասամանները և չենք շնչել հասմիկի բույրը։
Իր ապագա կնոջ հետ Վլադիմիր Նաբոկովը հանդիպել է Բեռլինում դեռ 1920-ականների սկզբին, երբ նախընտրում էր հանդես գալ Սիրին ազգանունով։ Վերա Սլոնիմը նախկինում հանդիպել է նրան, ավելի ճիշտ՝ նրա բանաստեղծություններին, որոնք նա կոկիկորեն կտրել է թերթերից: Այսպիսով, ամուսնու հետ տեքստի տեսքով շփումը նրա համար սովորական բան էր: Նրանց նամակագրությունը Նաբոկովը գրեթե ամենասկզբից տեսել է մեկ անգամ հրապարակված, ուստի դրան մոտեցել է հնարավորինս պատասխանատու և ստեղծագործ։
Գրողի կարծիքով՝ սիրային նամակագրության մեջ միայն սիրո մասին խոսելը ձանձրալի է։ Նաբոկովը կարող էր մի քանի անգամ անընդմեջ, բառացիորեն տող առ տող, խոստովանել իր կնոջը՝ Վերա Եվսեևնային, իր սերը, բայց ոչ, ոչ փոխել պատմությունը, օրինակ թե ինչ է նա կերել ընթրիքի ժամանակ, կամ պատմել միջատի հետ հանդիպումների մասին։
«Իմ նուրբ գազան, իմ սեր, իմ կանաչավուն, ամեն նոր օր գրելելիս ես ավելի եմ տխրում, այնպես որ ես երեկ չեմ գրել ձեզ, և հիմա ես իսկապես ցավում եմ՝ կարդալով կարապների և բադերի մասին, իմ սիրուն, իմ գեղեցկուհի: Ես սիրում եմ քեզ, սիրելիս»։
Մի մոռացեք քնքշության մասին
Անտոն Չեխովի և Օլգա Կնիպերի միությունը գրեթե ի սկզբանե նախատեսված էր որպես միջքաղաքային ամուսնություն: Գրողն ու դերասանուհին ծանոթացել և սիրահարվել են միմյանց, երբ առաջինն արդեն մահացու հիվանդ էր։ Օլգան չէր պատրաստվում ընդհատել կարիերան, ուստի շարունակեց ապրել Մոսկվայում։ Անկախ նրանից, թե ինչպես էր Չեխովը պաշտում մայրաքաղաքն ու կնոջը, նա դեռ ստիպված էր իր ժամանակի մեծ մասն անցկացնել Յալթայի ամառանոցում: Այնտեղից նա նամակ նամակի հետևից է գրում, որում Օլգայի համար զվարճալի անուններ է հորինում։
Նաբոկովն իր Վերային անվանում էր այծ, ցեց և նույնիսկ չգիտես ինչու՝ թուփ։ Իր իսկ համոզմամբ՝ այս մականունները պետք է զվարճացնեին կնոջը։ Հնարավոր է, որ այս մեթոդը Նաբոկովը փոխառել է Անտոն Չեխովից, որը սիրում էր իր Օլգա Լեոնարդովնային անվանել տատիկ, դստրիկ և այլն։ Բայց ամենից հաճախ նա նրան շունիկ էր անվանում։ Թերևս այն պատճառով, որ դոկտոր Չեխովը նույնպես շատ էր սիրում շներին։
«Իմ Դուսյա, իմ հրեշտակ, իմ շուն, սիրելիս, աղաչում եմ քեզ, հավատա, որ ես սիրում եմ քեզ, խորապես սիրում եմ, մի մոռացիր ինձ, գրիր և ավելի հաճախ մտածիր իմ մասին: Ինչ էլ որ պատահի, գոնե դու հանկարծ վերածվես պառավի, ես դեռ կսիրեի քեզ՝ քո հոգու, բնավորության համար: Գրիր ինձ, իմ շուն: Հոգ տար քո առողջության մասին: Եթե \հիվանդանաք, Աստված մի արասցե, ամեն ինչ թողեք և եկեք Յալթա, ես այստեղ եմ ձեզ խնամելու: Մի հոգնիր, բալիկս»։
Ազնիվ եղեք դիմացինի (և ինքներդ ձեզ) հետ
Միշտ հետաքրքիր է դիտել, թե ինչպես է տեղի ունենում վերափոխումը ծաղկեփնջի և քաղցրավենիքի ժամանակաշրջանից դեպի համատեղ կյանքի իրողություններ: Բայց այս անցումը հատկապես ցնցող է թվում Ալեքսանդր Պուշկինի նամակներում՝ նախ հարսնացուին, իսկ հետո կնոջը՝ Նատալյա Գոնչարովային։ Սկզբում սիրո այս բոլոր երդումները, վսեմության մասին խոսակցությունները գրեթե ամբողջությամբ ֆրանսերեն էին:
Նրան հետևելով՝ կարևոր է, եթե ոչ կատակ, ապա գոնե գրելը հեշտ և զվարճալի է, նույնիսկ եթե դուք տառապում եք բաժանումից, ինչպես Պուշկինը, ով Օրենբուրգով մեկնել է ստեղծագործական գործուղման Բոլդինո և ստիպված է եղել կնոջը թողնել Սանկտ Պետերբուրգում: Ամեն անգամ բանաստեղծը հեռանում էր տնից՝ տանջվելով խանդից, իսկ նամակներում երբեմն խստորեն պատժում էր կնոջը «սիրախաղ չանելու» համար, բայց հաճախ իր հրահանգները հումորային ձևով էր ներակայացնում։
«Դե ինչ, իմ կին, ձանձրացել եք: Ես կարոտ եմ քեզ: Եթե ամոթը չլիներ, ես կվերադառնայի ուղիղ քեզ մոտ՝ առանց որևէ տող գրելու: Ես վախենում եմ, որ դուք Ձեր կողքին ոչ մեկ չունեք, չե՞ք վարձել մեկին։ Այս ամենն ինձ անհանգստացնում է. ես կասկածամիտ եմ, ինչպես իմ հայրը։ Որքան լավ եմ ինձ պահում: Որքան գոհ կլինեիր ինձանից: Ես չեմ ընկնում երիտասարդ տիկնանց հետևից, սիրախաղեր չեմ անում»։
Ընդունեք անկեղծությունը
Բոլոր նրանք, ովքեր կարդացել են «Ուլիսը», գիտեն այն օրը, երբ դրա հեղինակ Ջեյմս Ջոյսը հանդիպեց Դուբլինի Finn’s հյուրանոցի սպասուհի Նորա Բարնաքլին։ Դա 1904 թվականին էր, հունիսի 16-ը, այն օրը, որը հետագայում կոչվեց «Բլումսդեյ»: Երբ առաջին բաժանումը հասավ նրանց, նրանք դեռ 30 տարեկան չէին: Տրիեստից Դուբլին մեկնելիս Ջոյսը պայմանավորվեց Նորային գրել հնարավորինս անկեղծ նամակներ՝ դրանցում ֆիզիկական մտերմությունը երկարացնելու համար։
Եթե ճակատագիրը ցանկանում էր ձեզ մի որոշ ժամանակ առանձնացնել, և ձեր սերը դեռ ունի բավականին մարմնական կրքի տտիպ համ, անձնատուր եղեք առավել բուռն երևակայություններին: Գլխավորն այն է, որ նախապես ստացեք մյուս կողմի համաձայնությունը։ Բացի այդ, մի ընկեք գռեհկության մեջ: Այսպիսով, օրինակ, Ջոյսին հաջողվեց նույնիսկ նկարագրել այնպիսի կծու թեմա, ինչպիսին են բնական հոտերը, այնպես, որ ես ուզում եմ այս տողերը արտասանել որպես բանաստեղծություններ:
