Փորձագետը պարզաբանել է Գերմանիայի հրաժարումը Արցախի «ինքնորոշումից» և գնահատել Ռուբեն Վարդանյանի ապագան

Վերլուծաբան Արգիշտի Կիվիրյանը Armenia Today-ին տված հարցազրույցում գնահատել է Արցախում վերջին սրացման պատճառները, Լաչինի միջանցքի ապաշրջափակման հայկական կողմի քայլերը, ՀՀ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի և Գերմանիայի կանցլեր Օլաֆ Շոլցի հայտարարությունները Գերմանիայում, Արցախի պետնախարար Ռուբեն Վարդանյանի ազատումը:

-Ինչո՞վ է պայմանավորված Արցախում լարվածության վերջին սրացումը, ի՞նչ նպատակներ է հետապնդում Բաքուն։

-Ադրբեջանը հետապնդում է իր մշտական ​​նպատակները՝ սա մտրակի քաղաքականություն է՝ Արցախը ճզմելու։ Սա է այն նպատակը, որ տասնամյակներ շարունակ՝ ղարաբաղյան շարժման հենց սկզբից, Ադրբեջանն առաջնորդվել է ուժային մեթոդներով՝ լուծելու այս հարցը։ Նա երբեք չի հրաժարվել դրանից՝ ո՛չ առաջին, ո՛չ երկրորդ պատերազմում, քանի որ Ղարաբաղի հարցը Բաքվի համար վերջնականապես լուծված չէ։ Ղարաբաղի հարցի վերջնական լուծումը Ադրբեջանի համար այն է, երբ Ստեփանակերտի վրա կբարձրացվի Ադրբեջանի դրոշը: Քանի դեռ Բաքուն այս հարցը չի լուծել, այն կփորձի լուծել ամեն կերպ, ժամանակ առ ժամանակ մտրակի, երբեմն էլ քաղcրաբլիթի քաղաքականությամբ։ Ադրբեջանը վերջերս քաղցրաբլիթ է ցույց տվել նաև այն բանի տեսքով, որ ինքը բանակցելու է Ղարաբաղի հետ, հայտարարություններ են արվում, որ ղարաբաղցիները «մեր քաղաքացիներն են» և խոսելու են նրանց հետ և այլն։ Բայց, ըստ էության, Բաքուն օգտագործում է մտրակի քաղաքականությունը՝ ամեն գնով քամելու և ջարդելու Արցախի բնակչությանը։ Այսինքն՝ խեղդելու Արցախը։ Ահա թե ինչի հետ են կապված Արցախում տեղի ունեցած վերջին իրադարձությունները, երբ ահաբեկչության ժամանակ զոհվեցին երեք հայ ոստիկաններ։ Ճիշտ է, իմ տեղեկություններով, ադրբեջանական կողմից նույնպես զոհեր են եղել՝ հառանալիս պայթել են ականներին։

Սա ահաբեկչական գործողություն է. այն իրականացվել է դիրքերը կապող ճանապարհի վրա և նպատակ է հետապնդել, որ դրանք չաշխատեն, մարդիկ չկատարեն իրենց անվտանգության գործառույթները, մարդկանց մեջ մշտական ​​վախ ու անհանգստություն լինի, և որ դա կառաջացնի բնակչության արտահոսք Արցախից։ Կամ նույնիսկ, եթե որեւէ մեկը մնա, կհամաձայնվի Բաքվի պայմանների շուրջ։ Ադրբեջանը չի թաքցնում իր նպատակները՝ առաջին իսկ օրերից՝ 80-ականների վերջից, Ղարաբաղյան շարժման սկզբից, խոսում է այդ մասին։ Գիտեք, ես միշտ ասել եմ, որ մեր բախտը բերել է, որ մեր թշնամին բացահայտ խոսում է այս մասին՝ չթաքցնելով իր նպատակները։

Այլ հարց է, որ հայկական կողմը համառորեն չի ցանկանում լսել այն, ինչ իրեն ասում են բաց տեքստով և ուղղակի գործողություններով։ Փաստորեն, օրեր առաջ Բաքվի և Արցախի ներկայացուցիչների բանակցությունների ժամանակ երկու կողմերն էլ հայտարարություն արեցին, որ այդ բանակցությունները շարունակվելու են։ Անցնում է ընդամենը երկու օր, և Բաքուն խոշոր ահաբեկչություն է իրականացնում։ Այսինքն՝ Ադրբեջանը, մի կողմից բանակցելով, մյուս կողմից չի հրաժարվում իր քաղաքականությունից։ Հայկական կողմը պետք է հասկանա այս ամենը։ Ես չեմ ասում, որ պետք է հրաժարվի բանակցություններից։ Ընդհակառակը, ես բազմիցս ասել եմ և կարծում եմ, որ ղարաբաղյան կողմը պետք է բանակցի բոլորի հետ՝ Բաքվի, Մոսկվայի, Թեհրանի և այլ սուբյեկտների հետ։ Որպեսզի փորձի վերականգնել իր սուբյեկտիվությունը, պետք է բանակցի բոլորի հետ, բայց պետք է հստակ պատկերացնի, որ եթե չվերականգնի իր ռեսուրսները, ուժերը, բանակը, ապա անընդհատ հանդիպելու է նման երեւույթների։

– Ձեր կարծիքով, ի՞նչ քայլեր պետք է ձեռնարկի հայկական կողմը Լաչինի միջանցքի ապաշրջափակման համար։ Արդյո՞ք նրա ձեռնարկած քայլերը բավարա՞ր են:

-Եկեք անկեղծ լինենք, այսօր շատ բան կախված չէ հայկական կողմից՝ և Երևանից, և առավել ևս՝ Ստեփանակերտից։ Այլ հարց է, որ Երեւանը պետք է գլոբալ քայլեր ձեռնարկի։ Դրանք կայանում են պետականության, բանակի, զինված ուժերի, տնտեսության վերականգնման մեջ։ Եթե ​​երկիրը ծնկի գա, կարող է նաև այլ քայլեր ձեռնարկել, որպեսզի թշնամին նման քայլերի չգնա։

Ղարաբաղյան երկրորդ պատերազմից անցել է երկու տարի: Իսկ ի՞նչ է անում Հայաստանը բանակն ու զինված ուժերը վերականգնելու ուղղությամբ։ Ոչինչ։ Լաչինի միջանցքը բացվել է 1992 թվականին ոչ թե բանակցություններով, այլ ուժով։ Իսկ այսօր մեր հակառակորդը գլոբալ առումով միայն կարող է հասկանալ նման դիրքորոշումը։ Այսինքն՝ եթե դու ուժեղ ես, ուրեմն թշնամին նույնիսկ միջանցքը չի փակի, որպեսզի իրավիճակը նոր պատերազմի չտանի։ Իսկ երբ թույլ ես ու ոչինչ չես ներկայացնում, նույնիսկ խոսքդ նշանակություն չունի, կարող ես օրական նույնիսկ 10 հայտարարություն անել։ Սրանից Բաքուն հո միջանցք չի՞ բացի։

Իհարկե, Երեւանը պարտավոր է այս ուղղությամբ գլոբալ դիվանագիտական ​​քայլեր ձեռնարկել։ Այս գործընթացին պետք է միանա նաեւ Ստեփանակերտը։ Բայց, ամեն դեպքում, պարզ է, որ Բաքուն այս քայլերին պարզապես խոսքով չի գնա։ Տեսնո՞ւմ եք՝ ինչպես է քաղաքականության մեջ։ Կամ դուք ինքներդ ձեզանից ինչ-որ բան եք ներկայացնում, և ձեր հակառակորդը չի ցանկանում իրավիճակը սրման հասցնել, կամ պետք է նրան ինչ-որ բան տալ: Հայկական կողմին  գրեթե ոչինչ չի մնացել։ Մնում է միայն մեր ձեռքով բարձրացնել Ադրբեջանի դրոշը Ստեփանակերտի վրա: Եվ այս առումով, կրկնում եմ, հայկական կողմը պետք է գլոբալ քայլեր ձեռնարկի, բայց երկու տարի այս ուղղությամբ ոչինչ չի արվել, երկրի պաշտպանունակությունն ամրապնդելու համար ոչինչ չի արվել։ Հայաստանի իշխանությունն անում է հակառակը:

Տեսեք, բանակի մի մասը տուժել է ղարաբաղյան պատերազմի ժամանակ, հիմա նրա երկրորդ մասը փաստացի ոչնչացվում է։ Ամեն օր մենք բախվում ենք այն փաստի հետ, որ մեր աչքի առաջ հալվում է Հայաստանի պաշտպանունակությունը։ Փոխանակ հակառակը լինի՝ ամեն օր, որ ծախսվում է երկրի պաշտպանունակության բարձրացման վրա, այսինքն՝ բոլորովին նոր զինված ուժեր ստեղծելու վրա, մենք միայն լսում ենք, որ իշխանությունները հայտարարում են, որ փող կա։ Ինչո՞ւ դա չի արվում: Դա չի արվում, քանի որ այս իշխանությանը բանակ, որպես այդպիսին, պետք չէ, դրված նպատակ չկա։ Այս իշխանությունը բոլորովին այլ քաղաքականություն ունի:

Այս առումով մենք տեսնում ենք, որ Ադրբեջանն օրեցօր ավելի համարձակ է դառնում։ Նա այդպես իրեն չպահեց նույնիսկ ղարաբաղյան երկրորդ պատերազմի ժամանակ։ Բաքուն հասկացավ, որ հայկական կողմը պատրաստ է զիջել ամեն ինչ, պետք է միայն ճնշում գործադրել նրա վրա։ Եվ նա իրականացնում է միայն այս քաղաքականությունը։ Պարզապես պետք է մեծացնել ճնշումը, և նրանք կստանան այն, ինչ ուզում են:

Գաղտնիք չէ, որ այսօր Ռուսաստանը զբաղված է Լաչինի միջանցքում այս կուլիսային բանակցային գործընթացներով։ Մեկ շաբաթ առաջ Լավրովը երկօրյա այցով Բաքվում էր։ Ամենայն հավանականությամբ, բանակցությունների հիմնական կետերից մեկը Լաչինի թեման էր։ Նշենք նաեւ, որ Լավրովը Բաքու էր գնացել իրեն փրկելու համար։ Ինչո՞ւ։ Որովհետև երկար տարիներ բոլորը գիտեն, որ Լավրովը, և ոչ միայն նա, ռուսական քաղաքականության այն գործիչն էր, ով լոբինգ էր անում ադրբեջանա-թուրքական շահերի համար։ Այս առումով այս մարդիկ նաև լոբինգ են կատարել Փաշինյանի շահերի համար։ Գաղտնիք չէ, որ այս տարիների ընթացքում ՌԴ ԱԳՆ-ն, ՀՀ-ում ՌԴ դեսպանը լոբինգ են արել այս կառավարությանը՝ անընդհատ հայտարարելով, որ դա ռուսամետ իշխանություն է, որն իրենց վերահսկողության տակ է, և այլն։

Երբ Հայաստանի իշխանությունը սկսեց գնալ դեպի Արևմուտք և ոչ միայն հեռանալ Ռուսաստանից, այլև մեղադրել Ռուսաստանին բոլոր մահացու մեղքերի մեջ, այն աստիճան, որ Փաշինյանն ասաց, որ Ռուսաստանի ներկայությունը Հայաստանում սպառնալիք է ազգային անվտանգությանը, Կրեմլը հասկացավ, որ Հայաստանում ինչ-որ բան այն չէ: Եվ վերլուծություն արեցին՝ հասկանալու համար, թե ով է ձախողել անդրկովկասյան այս ուղղությունը։ Որքան գիտեմ, ուժայինները մատնացույց են արել ԱԳՆ, իսկ Լավրովը Բաքու կատարած այցով իրեն փրկեց, այն առումով, որ նա, ամենայն հավանականությամբ, փորձում է ադրբեջանցիներին համոզել բացել այս ճանապարհը, որպեսզի հայկական կողմը չունենա այն փաստարկը հակառուսական քաղաքականության առումով, որ Ռուսաստանը չի կարող կատարել իր պարտավորությունները։

Բայց ադրբեջանական քաղաքականությունը շատ նենգ է՝ դրանից անմիջապես հետո (ամենայն հավանականությամբ Լավրովին ինչ-որ բան են խոստացել) ահաբեկչության են գնացել։ Երեկ եղավ նաև Ադրբեջանի իշխանությունների հայտարարությունն այն մասին, որ հայկական զինված ուժերը պետք է հեռանան Ղարաբաղից, մինչդեռ հայտնի է, որ Հայաստանի զինված ուժերը որպես այդպիսին այնտեղ չկան։ Այսինքն, ըստ էության, Բաքուն թեժացնում է իրավիճակը, որպեսզի փորձի կա՛մ ճանապարհը չբացել, կա՛մ իր պայմաններով բացել, կա՛մ այնպիսի պայմաններ դնել, որ անգամ բաց ճանապարհը խնդրահարույց դառնա հայկական կողմի համար։

-Օրերս Գերմանիայում հայ համայնքի հետ հանդիպմանը Փաշինյանն ասել էր, որ Ղարաբաղի հարցը Հայաստանին վերահսկողության տակ պահելու լծակ է։ Միջազգային խաղացողներից ո՞ւմ նկատի ուներ Փաշինյանը և ի՞նչ ռիսկեր են պարունակում նման հայտարարությունները Հայաստանի համար։

-Բոլորը գիտեն, թե ում նկատի ուներ նա։ Նա նկատի ուներ Ռուսաստանը։ Ինչո՞ւ։ Սա այն մեղադրանքն է, որը կախված է Ռուսաստանից ավելի քան 30 տարի՝ ղարաբաղյան շարժման սկզբից։ Այս մեղադրանքն անընդհատ կրկնում է Արեւմուտքը։ Այս մեղադրանքն անընդհատ կրկնվում է Բաքվում, Հայաստանում էլ կային քաղաքական գործիչներ, որոնք ժամանակ առ ժամանակ կրկնում էին այս մեղադրանքը։ Սա այն մեղադրանքն է, որ անընդհատ տեղեկատվական դաշտ են նետում արեւմտյան քաղաքական գործիչները։ Համոզված եմ, որ եթե ինչ-որ մեկն ուղղակիորեն այս հարցը տա Փաշինյանին, թե ում նկատի ուներ, նա նորից կթռնի ու կասի, թե նկատի ուներ Հոնդուրասը կամ Նիկարագուան։

Երեւի հիշում եք, որ մի քանի ամիս առաջ մոտավորապես նույն վիճակն էր, երբ ասում էր, որ «մենք մեր ռազմավարական գործընկերոջը գումար ենք փոխանցել, բայց զենք չի տվել»։ Նա չի նշել երկրի անունը։ Մեկ ամիս անց, երբ լրագրողը հարցրեց, թե ինչ երկիր նկատի ունի, Փաշինյանը կեսկատակ ասաց, որ Հորդանանը: Սա նրա քաղաքական բնութագրումն ու պահվածքն է։ Պետք է հաշվի առնել, որ այս մարդը երկար տարիներ, իր ողջ գիտակցական կյանքում եղել է «դեղին» թերթի խմբագիր։ Այստեղ «դեղին» թերթերում ընդունված է նման աղմկահարույց հայտարարություններ անել, բայց ուղղակիորեն չմատնանշել դատավարությունից խուսափելու համար։ Եվ հիմա այս խմբագրական քաղաքականությունը նա իրականացնում է որպես Հայաստանի վարչապետ։ Վստահ եմ, որ եթե վաղը-մյուս օրը լրագրողը նրան հարցնի, թե ում նկատի ուներ, երրորդ կամ չորրորդ երկրի անուն կտա։ Երբ նա ասում էր, որ ռազմավարական դաշնակիցը փող է ստացել և զենք չի տվել, պետք է նշել, որ Հորդանանը երբեք Հայաստանի ռազմավարական դաշնակիցը չի եղել, և դա նույնիսկ անհեթեթություն է։

Իսկ ինչ ասաց՝ բոլորը գիտեն, որ դա մեղադրանք է Ռուսաստանին։ Ավելին, սա տեղավորվում է այն քաղաքականության մեջ, որը նա վարում էր վերջին ամիսներին։ Այսինքն՝ հակառուսական քաղաքականություն, որն ուղղված է Ռուսաստանին ամենուր Արևմուտքի օգնությամբ դուրս հանելուն։ Սա, ըստ էության, հայանպաստ քաղաքականություն չէ։ Երբ մեղադրում ես ռազմավարական դաշնակցին, ով մինչև իր վիզը խնդիրներ ունեցող երկրի անվտանգության երաշխավորներից է, ապա իրականում նոր թշնամի ես ստեղծում ի դեմս Ռուսաստանի՝ չփոխարինելով հին անվտանգության համակարգը նորով, և իրականում դուք հարվածում եք Ռուսաստանի շահերին։ Եվ դա կարող է հակադարձ արդյունք տալ երկրին:

Այն քաղաքականությունը, որը նա (Հայաստանի վարչապետը) վարում էր վերջին ամիսներին, ամենայն հավանականությամբ, պայմանավորված է նրանով, որ Ռուսաստանը մինչև կոկորդը խրված է Ուկրաինայի խնդիրների մեջ, իսկ Արևմուտքը ոգեշնչել է Հայաստանին, և, ամենայն հավանականությամբ, Ադրբեջանին, քանի որ նա նույն քաղաքականությունն է վարում: Պարզապես Ադրբեջանը բավականին գրագետ է վարում այդ քաղաքականությունը՝ ի տարբերություն Հայաստանի իշխանությունների։ Եվ հնարավոր է, որ այս ամենի արդյունքում Ադրբեջանը կարող է հաղթել, ընդ որում՝ Ռուսաստանի օգնությամբ։ Տեսեք, Բաքուն բազմաթիվ հակառուսական քայլեր է անում՝ սկսած Ուկրաինային զենք մատակարարելուց, բայց այնքան գրագետ է վարում այդ քաղաքականությունը, որ Հայաստանը կարող է հայտնվել ծուղակում։ Հայաստանն այս բոլոր ռեսուրսները չունի, որ ի լրումն բոլոր թշնամիների Ռուսաստանին թշնամի դարձնի։

Կարևոր չէ՝ այս մեղադրանքը ճիշտ է, թե սխալ՝ կարո՞ղ եք ձեր ռեսուրսներով նման հայտարարություններ թույլ տալ։ Իսկ ինչի՞ դա կհանգեցնի։ Հարցը սա է: Այս համատեքստից քաղաքական գործիչը, հատկապես երկրի ղեկավարը, պետք է նայի իրերին։ Այսինքն՝ ինչի՞ կհանգեցնեն ձեր հայտարարությունները ազգային անվտանգության հարցում։ Կքանդե՞ն անվտանգության համակարգը։ Հայաստանը չե՞ն դարձնի թիրախ ոչ միայն երեկվա թշնամիների, այլ նաև այն նոր հակառակորդի, որին դուք դարձնում եք Ռուսաստանը։ Բայց Փաշինյանի համար սա նշանակություն չունի: Նրան հետաքրքրում է միայն իշխանությունը. երկրի շահը, որպես այդպիսին, իրեն չի հետաքրքրում։ Չորս տարվա նրա վարած ողջ քաղաքականությունը դա ցույց տվեց։ Նրա համար երկրի շահերը, զինվորների կյանքը ոչինչ չեն նշանակում։ Նրա համար կա միայն իշխանություն և ամեն գնով դրա պահպանում, և նույնիսկ իշխանության կորստի դեպքում գտնել մի համեստ հարմարավետ անկյուն Արևմուտքում` ինչ-որ տեղ Լոնդոնում կամ Կանադայում:

– Գերմանիայի կանցլեր Օլաֆ Շոլցը հայտարարեց կարգավորման անհրաժեշտության մասին՝ հաշվի առնելով Լեռնային Ղարաբաղի քաղաքացիների տարածքային ամբողջականությունը և ինքնորոշման իրավունքը, ավելի ուշ հայտարարության այս վերջին հատվածը հեռացվեց նրա կայքից։ Ինչո՞վ կարող է պայմանավորված լինել Բեռլինի նման հայտարարությունները։

-Նա մեջբերեց Մադրիդյան սկզբունքները: Եկեք գլոբալ նայենք, հետո կբացատրեմ, թե ինչում է խոսքը։ Գերմանիան և՛ Հայաստանում, և՛ Ղարաբաղում, և՛ համաշխարհային մասշտաբով, այս տարածաշրջանում շահեր չունի։ Գերմանիան զբաղված է իր եվրոպական խնդիրներով, ինչ-որ առումով՝ ուկրաինական ուղղությամբ։ Անցած 30 տարիների ընթացքում այն ​​գլոբալ քայլեր չի ձեռնարկել այս տարածաշրջանում, հատկապես հիմա։ Նրան այս տարածաշրջանը չի հետաքրքրում։ Եվրոպայում, ընդհանուր առմամբ, այս տարածաշրջանը հետաքրքիր է միայն նրանով, որ կարող է Ադրբեջանից էներգետիկ ռեսուրսներ ստանալ որպես Ռուսաստանին այլընտրանք։ Այն, ինչ տեղի ունեցավ 10-15 տարի առաջ՝ տարածաշրջանի ժողովրդավարացում և այլն, նույնիսկ սա նրանց հետաքրքիր չէ։ Սեփական խնդիրների մեջ նրանք մինչև վիզը խրված են։

Դիվանագիտական ​​այս հայտարարությունն արվել է «եւ ձեր, եւ մեր» սկզբունքով, որպեսզի եւ ոչխարներն ապահով լինեն, եւ գայլերը՝ կերակրված։ Այսինքն՝ և՛ հայկական կողմը, և՛ ադրբեջանական կողմը գոհ մնա, քանի որ խոսքը սահմանների անձեռնմխելիության մասին էր։ Ուստի, ըստ ամենայնի, նրան նույնիսկ բացատրել են, որ այս գրառումը վաղուց հնացած է, և նույնիսկ պաշտոնական Երևանն այսօր չի խոսում այս մասին՝ ժողովուրդների ինքնորոշման մասին։ Այսինքն՝ գերմանական կողմը հետ է մնացել գործընթացից, հետո, ըստ ամենայնի, նրան ասել են, որ դա եղել է մի քանի տարի առաջ, երբ արդիական էին Մադրիդյան սկզբունքները, և այսօր նույնիսկ պաշտոնական Երևանն այդ մասին բարձրաձայն չի հայտարարում։ Նույնիսկ այս այցի ժամանակ Փաշինյանը ոչ մի խոսք չասաց ժողովուրդների ինքնորոշման մասին։ Դա կապ ուներ դրա հետ։ Իսկ հետո Բաքվին չբարկացնելու համար դա անաղմուկ հանել են պաշտոնական տեքստից։ Ըստ ամենայնի, խորհրդականները հուշել են, թե ինչու պետք է զայրացնենք Բաքվին։

-Փետրվարին Ռուբեն Վարդանյանն ազատվել է Արցախի պետական ​​նախարարի պաշտոնից։ Ինչպե՞ս եք գնահատում նրա քաղաքական հեռանկարները Հայաստանում և Արցախում։

-Չեմ կարող գնահատել, քանի որ դա իրենից է կախված, իր քայլերից։ Կարող եմ պատասխանել հարցին՝ նա Արցախում և Հայաստանում ինքն իրեն դրսևորելու հնարավորություն ունի՞։ Այո, նա հնարավորություն ունի։ Քաղաքական ցանկություններ ունի՞։ Ամենայն հավանականությամբ, նա նաև քաղաքական ցանկություններ ունի, քանի որ այստեղ կուսակցություն է ստեղծել, մասնակցում է ՏԻՄ ընտրություններին, թեև դեռ չի մասնակցել հանրապետական ​​ընտրություններին։ Այսինքն՝ այս առումով, ամենայն հավանականությամբ, ցանկություն ունի։ Նա ունի հնարավորություններ, ֆինանսներ, միջազգային կապեր։ Կկարողանա արդյոք նա արդարացնել իրեն, դա կախված է միայն նրանից: Գլոբալ առումով նա կարող է կրկնել Բիձինա Իվանիշվիլիի ուղին։ Ավելին, երկուսն էլ իրենց կապիտալը ստեղծեցին 90-ականներին, թեև Բիձինան մի քանի անգամ ավելի շատ ֆինանսներ ուներ, բայց Վարդանյանի ունեցածն էլ բավական է այս գումարները խելամտորեն ծախսելով քաղաքական նոր իրականություն ստեղծելու համար։

Ավելին, իշխանությունները, փաստորեն, փողոցներում շպրտած է թե՛ Երեւանում, թե՛ Ստեփանակերտում։ Ինչո՞ւ, երբ նա եկավ Ղարաբաղ, նրան փաստացի տրվեց վարչապետի պաշտոնը։ Որովհետև իշխանությունը շպրտած է փողոցում։ Նայեք նույն Ղարաբաղում, դրանից առաջ ու հետո ո՞վ է նշանակված։ Մարդիկ, ովքեր ցանկացած երկրում, հատկապես պատերազմող երկրում, թույլ չեն տա մոտենալ իշխանությանը։ Որովհետև պատերազմող երկրում այս դիրքերը պահանջում են բոլորովին այլ հմտություններ և ճարտարություն: Բայց քանի որ թե՛ Ղարաբաղում, թե՛ Հայաստանում իշխանությունը փողոցում է, դա հնարավոր է դարձել։ Նա իրական շանսեր ունի։ Այլ հարց է, որ շատ բան կախված է նրա քաղաքական հմտություններից։ Այստեղ՝ Ղարաբաղում, նա արդեն մեկ սխալ է թույլ տվել: Նախքան իր նշանակումը, ինչպես արդեն նշեցի, նա չպետք է համաձայներ դրան, քանի դեռ սահմանադրական բարեփոխումները չեն իրականացվել։ Այսինքն՝ գնում ես ու Արայիկ Հարությունյանի հրամանագրով նշանակվում ես մի պաշտոնի, որը կարող է քեզ ուղղակի մի օր հեռացնել։ Դու դառնում ես, այսպես ասած, գործիչ Հարությունյանի ձեռքում։ Այդ մասին գրել եմ սոցցանցերում, ֆեյսբուքում։ Ես զգուշացրել էի, որ այսպես կավարտվի։ Այսինքն՝ սահմանադրական բարեփոխումներից հետո փորձեք վերցնել իշխանությունը, իրավիճակն այնպես փոխեք, որ գնան այս բարեփոխումներին։ Վերցրեք իշխանությունը այս կերպ, որպեսզի ոչ ոք չկարողանա ձեզ տապալել: Միայն դու կարողանային քեզ հեռացնելլ: Բայց նա շտապեց և, ինչպես ես ենթադրում էի իր նշանակման ժամանակ, մի քանի ամիս հետո Հարությունյանը փորձեց նրան հեռացնել։

Հիմա նա մնացել է Ղարաբաղում, փորձում է կոշտ չգործել, այսինքն՝ ավելի կոնֆորմիստական ​​դիրք է բռնել։ Ես կարծում եմ, որ եթե նա ցանկանում է շարունակել իր վերելքը դեպի հայկական քաղաքական Օլիմպոս, ապա շատ հարմար պահի պետք է կոշտ ընդդիմադիր դիրք գրավի թե՛ այստեղ, թե՛ այնտեղ։ Շանսեր ունի, փող ունի, միջազգային կապեր ունի։ Ամեն ինչ կախված է նրա կամքից ու քաղաքական հմտություններից։